‘Kwaliteit’ is een alomtegenwoordig begrip in de hedendaagse architectuurpraktijk, maar het is tegelijkertijd een vage notie die voor heel verschillende waarderingen kan staan. Spreken of denken over een kwalitatief hoogwaardig gebouwde omgeving opent telkens nieuwe mogelijkheden voor kritische interpretatie en voor nieuwe maatschappelijke of ecologische inspanningen. Het concept kan het speelveld voor de evaluatie en legitimatie van architectuur echter ook beperken tot de inbreng van experts.
Dit nummer van OASE staat stil bij hedendaagse processen en omgevingen waar de kwaliteit van (openbare) architectuur bemiddeld wordt. Hoe borgen rijks- of stadsarchitecten, stedelijke kwaliteitscommissies of ontwerpcompetities voor regionale planning kwaliteit? Wat is het belang van de uitwisselingen en onderhandelingen tussen ontwerpers, deskundigen, bemiddelaars en andere stakeholders? En hoe passen deze ‘settings’ in evoluerende raamwerken van architectonische cultuur, stedelijk of infrastructuurbeleid en politieke economie?