De moderne beweging van de jaren 1920 schaarde zich in de crisisjaren (1929 – 1940) na de Eerste Wereldoorlog achter een programma van maatschappelijke hervorming. Daarbij werd de rationalisering en industrialisering van bouwprocessen omarmd en dienden efficiënte vormen van bouwen als essentiële bron voor het vinden van een architectonische vorm.

De noodzaak van economisch bouwen is in deze tijd, behalve op louter financiële overwegingen, sterk gebaseerd op de eindigheid van materiaal- en energiebronnen. Bouwen wordt daarbij in toenemende mate een praktijk van het repareren. Voor de architectuurdiscipline betekent het verbouwen en verder bouwen een paradigmaverschuiving, waarbij architecten zichzelf moeten heruitvinden als bricoleurs, knutselaars of, gewoon, als experts die verstand hebben van repareren. Daarbij komt niet alleen de nieuwste technologie om de hoek kijken, maar ook eeuwenoude kennis. Aan de hand van onder meer gesprekken tussen academici en praktiserende architecten wordt het rationaliteitsbegrip in de architectuur opnieuw beschouwd en onderzoekt OASE 119 hoe in verschillende contexten met deze verschuiving omgegaan wordt.

Dit nummer van OASE beschrijft de geschiedenis van de boekbespreking in de architectuur aan de hand van 25 praktijkvoorbeelden uit de periode van de achttiende eeuw tot het heden. Daarbij worden de kenmerken onderzocht van een genre dat min of meer universeel toegankelijk is, bedoeld voor een wisselend publiek van architecten, geïnteresseerde lezers en historici.

Het belangrijkste doel is om te laten zien hoe het boek zich verhoudt tot de architectuurpraktijk en hoe deze relatie zich heeft ontwikkeld. De boekbespreking biedt een uitstekende gelegenheid om terug te blikken op producties uit het verre of recente verleden en om te speculeren over de toekomst.