OASE93

In dit artikel worden twee recente films besproken over de transformatieprocessen van Europese landschappen: Alpi van Armin Linke en Robinson in Ruins van Patrick Keiller. Beide films zijn ontstaan vanuit een multidisciplinaire context en spelen zich af op het snijvlak van de etnografische en de artistieke praktijk. Ze combineren narratieve technieken met een neutralere, documentaire blik die de afstand laat zien tussen de ogenschijnlijke rationaliteit van de mondiale netwerken die deze gebieden beïnvloeden, en de duidelijke contradicties die bestaan binnen de daaruit voortvloeiende landschapstransformaties. Het artikel stelt dat door een expliciete keuze voor artistieke vormen van representatie een gemeenschappelijke taal geconstrueerd kan worden, die de vaak immateriële territoriale transformaties tastbaar maakt, waardoor deze transformaties ook op lokaal niveau de benodigde aandacht krijgen. Alpi en Robinson in Ruins vinden in het artistieke domein de middelen voor de constructie van een alternatieve verhouding tot het voortdurend veranderende landschap, een relatie die zowel gedesillusioneerd is als begaan. De films ontsluiten nieuwe denkbeelden over het landschap die tegelijkertijd op het verleden en op de toekomst gericht zijn, zowel lokaal als mondiaal.